اول از همه برایت آرزو میکنم که عاشق شوی ،
و اگر هستی ، کسی هم به تو عشق بورزد ،
و اگر اینگونه نیست ، تنهاییت کوتاه باشد ،
و پس از تنهاییت ، نفرت از کسی نیابی
.آرزومندم که اینگونه پیش نیاید
.......اما اگر پیش آمد ، بدانی چگونه به دور از ناامیدی زندگی کنی
.برایت همچنان آرزو دارم دوستانی داشته باشی ،
از جمله دوستان بد و ناپایدار
........برخی نادوست و برخی دوستدار
...........که دست کم یکی در میانشان بی تردید مورد اعتمادت باشد
.و چون زندگی بدین گونه است ،
برایت آرزو مندم که دشمن نیز داشته باشی
......نه کم و نه زیاد
..... درست به اندازه ،تا گاهی باورهایت را مورد پرسش قراردهند ،
که دست کم یکی از آنها اعتراضش به حق باشد
.....تا که زیاده به خود غره نشوی
.و نیز آرزو مندم مفید فایده باشی ، نه خیلی غیر ضروری
.....تا در لحظات سخت ،
وقتی دیگر چیزی باقی نمانده است،
همین مفید بودن کافی باشد تا تو را سرپا نگاه دارد
.همچنین برایت آرزومندم صبور باشی ،
نه با کسانی که اشتباهات کوچک میکنند
........چون این کار ساده ای است ،
بلکه با کسانی که اشتباهات بزرگ و جبران ناپذیر میکنند
.....و با کاربرد درست صبوریت برای دیگران نمونه شوی
.و امیدوارم اگر جوان هستی ،
خیلی به تعجیل ، رسیده نشوی
......و اگر رسیده ای ، به جوان نمائی اصرار نورزی ،
و اگر پیری ،تسلیم نا امیدی نشوی
...........چرا که هر سنی خوشی و ناخوشی خودش را دارد و لازم است
بگذاریم در ما جریان یابد
.امیدوارم سگی را نوازش کنی ، به پرنده ای دانه بدهی و به آواز یک
سهره گوش کنی ، وقتی که آوای سحرگاهیش را سر میدهد
.....چراکه به این طریق ، احساس زیبایی خواهی یافت
....به رایگان
......امیدوارم که دانه ای هم بر خاک بفشانی
.....هر چند خرد بوده باشد
.....و با روییدنش همراه شوی ،
تا دریابی چقدر زندگی در یک درخت وجود دارد
.به علاوه امیدوارم پول داشته باشی ، زیرا در عمل به آن نیازمندی
.....و سالی یکبار پولت را جلو رویت بگذاری و بگویی
:"
این مال من است " ،فقط برای اینکه روشن کنی کدامتان ارباب دیگری است
!و در پایان ، اگر مرد باشی ،آرزومندم زن خوبی داشته باشی
....و اگر زنی ، شوهر خوبی داشته باشی ،
که اگر فردا خسته باشید ، یا پس فردا شادمان ،
غازید
...... ? باز هم از عشق حرف برانید تا از نو بیاگر همه اینها که گفتم برایت فراهم شد ،
دیگر چیزی ندارم برایت آرزو کنم
......................ویکتور هوگو
در این دیار خسته کش دیگر بریده نفسم
هر چه تلاش می کنم به آرامش نمی رسم
در این دیار خسته کش وجود من بیهوده شد
ارثیه های عاطفی اینجا از من ربوده شد
روز نفس نفس زنان رو به سراب می روم
خشک گلو و تشنه لب به عشق آب می روم
شب که به خانه می رسم شکسته بال و خسته جان
در غم فردای دگر باز به خواب می روم
در این دیار خسته کش وجود من بیهوده شد
ارثیه های عاطفی اینجا از من ربوده شد
بر تن خشک شاخه گل توقع جوانه نیست
اسب نفس بریده را طاقت تازیانه نیست
از گل چهره سوخته طراوتی طلب نکن
برای رفع تشنگی تکیه به تشنه لب نکن
کسی به فکر گلها نیست
کسی به فکرماهیها نیست
کسی نمیخواهد
باور کند که باغچه دارد میمیرد
که قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده است
که ذهن باغچه دارد آرام آرام
از خاطرات سبز تهی می شود
و حس باغچه انگار
چیزی مجردست که در انزوای باغچه پوسیده ست
.حیاط خانه ی ما تنهاست
حیاط خانه ی ما
در انتظار بارش یک ابر ناشناس
خمیازه میکشد
و حوض خانه ی ما خالیست
ستاره های کوچک بی تجربه
از ارتفاع درختان به خاک میافتند
و از میان پنجره های پریده رنگ خانه ی ماهی ها
شب ها صدای سرفه میآید
حیاط خانه ی ما تنهاست
.پدر میگوید
:از من گذشته ست
»از من گذشته ست
من بار خودم را بردم
«
و کار خودم را کردمو در اتاقش، از صبح تا غروب،
یا شاهنامه میخواند
یا ناسخ التواریخ
پدر به مادر میگوید
:لعنت به هرچی ماهی و هرچه مرغ
»وقتی که من بمیرم دیگر
ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد
فروغ فرخزاد
19
چه فرق میکند که باغچه باشد
یا باچه نباشد
«.
برای من حقوق تقاعد کافیست-----------------------------------------------------------------------------------------
و این منم
زنی تنها
در آستانه فصلی سرد
در ابتدای درک هستی آلوده ی زمین
و یأس ساده و غمناک اسمان
و ناتوانی این دستهای سیمانی
.زمان گذشت
زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت
ساعت چهار بار نواخت
امروز روز اول دی ماه است
من راز فصلها را میدانم
و حرف لحظه ها را میفهمم
نجات دهنده در گور خفته است
و خاک، خاک پذیرنده
اشارتیست به آرامش
زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت
در کوچه باد میآمد
در کوچه باد میآمد
و من به جفت گیری گلها میاندیشم
به غنچه هایی با ساقهای لاغر کم خون
و این زمان خسته ی مسلول
و مردی از کنار درختان خیس می گذرد
مردی که رشته های آبی رگهایش
مانند مارهای مرده از دو سوی گلو گاهش
بالا خزیده اند و در شقیقه های منقلبش آن هجای خونین را
ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد
تکرار می کنند
-
سلام-
سلامو من به جفت گیری گل ها میاندیشم
در آستانه فصلی سرد
در محفل عزای آینه ها
و اجتماع سوگوار تجربه های پریده رنگ
و این غروب بارور شده از دانش سکوت
چگونه می شود به آن کسی که میرود اینسان
صبور،
سنگین،
سرگردان،
فرمان ایست داد
.چگونه می شود به مرد گفت که او زنده نیست، او هیچوقت
زنده نبوده است
.در
